Het eind van het jaar komt alweer met rasse schreden dichterbij. Kerst is een tijd van licht en bezinning. Het is terugkijken op het afgelopen jaar en alvast vooruitblikken op het nieuwe jaar. Ik kijk terug op een jaar vol reizen.
In het begin van het jaar kwamen we in Winterberg in de sneeuw terecht. Een plek zo dicht bij huis, maar waar we in een hele andere en witte wereld terechtkwamen. We hebben daar prachtige wandelingen gemaakt.
Vervolgens bezocht ik met de yogaschool de ashram in Bad Meinberg. Een aantal dagen vol yoga en meditatie, maar ook veel Kaffee und Kuchen. De dagen in de ashram hebben mij inzicht gegeven over mijn leven en over mijn pad dat ik heb te gaan.
Niet lang daarna gingen we op relax-vakantie op Fuerte Ventura. En relaxt was het echt, wat hebben we genoten van de vele uren aan de azuurblauwe zee. We bezochten verschillende stranden, het ene nog mooier dan het andere. We wandelden uren langs de eindeloze kustlijn met onze voeten in de branding, pratend over het leven, de liefde en over ons. Daarna volgde een heerlijke en warme zomer, waarin we er vaak op uit trokken. We hebben zelfs een nachtje stiekem wild gekampeerd, we sliepen onder de sterrenhemel met als enige bescherming onze slaapzak. Dat was spannend en rustgevend tegelijk.
In september was het dan eindelijk zover, we zouden teruggaan naar het Afrikaanse continent, een reis die ik ook wel heel erg spannend vond. In de zomer heb ik me amper kunnen voorbereiden op de aankomende reis, vooral omdat augustus een hele hectische maand werd, waarin veel gebeurde en die gebeurtenissen eisten mijn volledige aandacht op. In september vertrokken we, praktisch wel, maar in mijn hoofd nog helemaal niet voorbereid, naar Botswana. Een reis die achteraf de ultieme Afrika-ervaring zou worden. De eerste week zaten we in de Okavango Delta, de grootste binnendelta van Afrika. We volgden in de delta een bush-skills course bij de Okavango Guiding School. We trokken met de auto, te voet of met de boot de bush of de delta in. We zagen fantastische dieren, zoals olifanten, giraffes, impala’s, luipaarden, zebra’s. We leerden spoorzoeken, navigeren, sterrenkijken en we sliepen een nacht in een piepklein tentje midden in de bush tussen alle wilde dieren. Na die week was het tijd om er zelf op uit te trekken. Met een fourwheeldrive reden we twee weken lang door Moremi, Savuti en Chobe. Het wild trok vlak langs onze auto aan ons voorbij. We zagen kuddes olifanten die soms zo kort langs de kant van de weg stonden en ons met hun aanwezigheid verrasten. We zagen grote kuddes buffels die ons verbaasd bleven aankijken. Overal waren impala’s in grote aantallen te zien, zodra onze auto aankwam, gingen alle kopjes tegelijk omhoog en keken ze allemaal onze kant op. We zagen het schuwe luipaard en zijn grote neef, de leeuw. We waren niet alleen toeschouwers, maar we werden zelf onderdeel van de natuur, want nergens in Botswana staat een hek. We kampeerden tussen het wild en we werden één met de natuur. Een aantal keer trokken er tijdens het eten of tijdens het koken olifanten aan ons voorbij. Zodra het donker werd, zochten we de veiligheid van onze tent op, want buiten was het dan ook voor ons niet langer veilig. Roofdieren, zoals hyena’s bezochten, zodra het donker was, de campsites, op zoek naar voedsel. We hoorden leeuwen brullen in de nacht. Nijlpaarden kwamen in de nacht uit het water om te grazen. De reis zat naast de grote dieren, nog vol met andere uitdagingen. De weg, die vaak uit los zand bestond, was een grote uitdaging. We zijn een aantal keer met de auto in het diepe zand blijven vasthangen. Eén keer bleven we vasthangen, niet zover van de campsite. Het was al laat in de middag en na het nodige schepwerk, waarbij Olaf de banden probeerde vrij te maken en ik de omgeving aftuurde naar eventueel gevaarlijke dieren, kwamen we tot de conclusie dat we de auto niet meer los konden krijgen. Via de satelliettelefoon belden we de campsite, maar daar was niemand te bereiken. We moesten de nacht op de weg doorbrengen. Gele ogen keken ons die nacht vanuit de bosjes aan. Gelukkig kwam er in de vroege ochtend een auto aan. Deze mensen hebben ons met een sleepkabel uit het zand getrokken. Door het gehobbel over de slechte wegen stonden we elke avond, zodra we de deur van de camper openmaakten voor een nieuwe uitdaging. Vaak lag alles overhoop, flessen gingen lekken, planken zakten door onder het zware gewicht dat ze moesten dragen en de eieren braken in de verpakking. De temperatuur in de diepvries steeg naar 2o graden, omdat er nergens een stopcontact was om de accu bij te laden. En telkens als de moed ons in de schoenen zonk, zagen we weer een prachtig dier voorbij trekken om ons eraan te herinneren waarom we deze reis op dit prachtig continent maakten. Botswana bleek een groot avontuur te zijn vol spanning, verwondering, angst, frustratie en ontroering. Ik heb veel geleerd tijdens deze reis, niet alleen over de natuur, maar ook vooral over mezelf.
Langzaam kijken we ook alvast vooruit naar het nieuwe jaar. In het nieuwe jaar willen we graag een reis naar Tibet maken. Ik kijk heel erg uit naar deze reis. Tibet is het land dat ik voor altijd in mijn hart heb gesloten. Toen we vorig jaar voor het eerst in de Tibetaanse provincie Kham waren, bleek dat we één van de weinige Westerlingen waren. Ik was nog nooit op zo’n authentieke plek geweest. We sliepen bij de nomaden of soms gewoon in een tentje langs de weg. We maakten kennis met de Tibetaanse gastvrijheid, want we werden overal uitgenodigd om thee te komen drinken en we mochten overal slapen en eten. We hadden een aantal keer de eer om een lama, de leider van het klooster, te mogen ontmoeten. In Tibet voerden we vele gesprekken. Of we nu bij de nomaden waren of bij de monniken aan de thee zaten of een gesprek met een lama voerden, altijd gingen de gesprekken over het leven en over wat er echt belangrijk is in het leven. Het waren wijze levenslessen. Het was een zeer bijzondere en aangrijpende reis. Ik voel me dan ook enorm dankbaar dat we in het nieuwe jaar weer richting Tibet mogen gaan.
Ik begon mijn verhaal net dat Kerst een tijd van bezinning is. Reizen is voor mij een tijd om tot bezinning te komen. Om na te denken over het leven in het algemeen, zeker door de ervaringen die ik tijdens het reizen opdoe, maar ook over mijn eigen leven. Ik vraag me vaak tijdens een reis af of ik nog wel het leven leid dat ik graag wil leiden. Naast de tijd dat ik op reis ben, vind ik de Kersttijd ook een belangrijke tijd in het jaar om tot bezinning te komen en over het leven na te denken. Wat neem ik mee uit het afgelopen jaar en welke paden wil ik in het nieuwe jaar gaan inslaan?
