Langzaam rijden we in het donker over kronkelige wegen die ons via haarspeldbochten langzaam de berg opleiden. In het donker onderscheid ik grote silhouetten die spookachtig afsteken tegen de donkere, met sterren bezaaide hemel. Dit moeten de bergen zijn. Zelfs in het donker, waarbij ik ze niet in hun volle pracht kan zien, boezemen de bergen ontzag in. Bij het stijgen passeren we in het dorp de sneeuwgrens. Een vreemde gewaarwording om 700 kilometer te rijden zonder een vlok sneeuw te zien en net als we in het dorp Kandersteg, onze bestemming voor de komende dagen, aankomen, ligt er sneeuw, alsof die hier speciaal voor ons is neergelegd. De witte sneeuw weerkaatst het licht van de sterren en om mij heen zie ik enorme rotswanden opdoemen. Vol ontzag en verbazing kijk ik om me heen. Welkom in Zwitserland, welkom in Kandersteg, een klein dorpje in de Zwitserse Alpen.
Uitgeput, maar gelukkig, val ik die avond in slaap om de volgende ochtend wakker te worden in een soort witte sprookjeswereld. Als een klein kind kijk ik ’s ochtends met open mond vol verbazing door het raam. Ik zie om me heen gigantische reuzen met witte toppen en ik kan niet wachten tot ik buiten ben.
We zijn samen met vrienden naar Kandersteg gekomen. De mannen besluiten in een dorp verder te gaan skiën en mijn vriendin en ik besluiten om samen met hun zoontje een wandeling door het dorp te maken. Ik kijk mijn ogen uit. De bergen zijn indrukwekkend en stralen een enorme krachtige energie uit. Naast deze enorme reuzen voel ik me heel erg klein. Ik adem de frisse en gezonde berglucht in en ik voel dat ik bij elke ademteug weer nieuwe energie krijg. Eerlijk gezegd kon ik wel wat nieuwe energie gebruiken, want de afgelopen waren erg slopend geweest. Veel administratieve beslommeringen hebben de afgelopen tijd al mijn aandacht opgeëist. Het waren enorme bergen geworden, waar ik nog maar amper overheen kon kijken. Ik werd ingepakt en meegenomen in een trein die bureaucratie heet en die als een op hol geslagen locomotief door mijn leven denderde en al mijn energie en inspiratie in zijn spoor meenam. De dagen raakten gevuld met een eindeloze papierhandel die als een kaartenhuis steeds groter werd. Totdat het opeens, voor ik er erg in had, Kerstmis was en ik werd gedwongen om stil te blijven staan. Na drie heerlijke dagen gevuld met samenzijn met mijn dierbaren, was het tijd om ons richting Zwitserland te begeven. En nu sta ik hier te midden van deze gigantische reuzen met als enige missie voor deze dagen rust vinden.
Al pratend en wandelend zijn we uiteindelijk uitgekomen bij de dorpskern, waar een piepklein en pittoresk kerkje staat. We besluiten om binnen te gaan kijken. De rust die in het kerkje hangt, valt als een warme, aangename deken over mij heen. Ik adem een aantal keer diep in en uit en bij elke uitademing lijkt de stress van de afgelopen tijd van mij af te glijden. Ik blijf een tijdje zitten en neem de rust van het kerkje in me op.
We lopen verder en kijken in etalages waar peperkoekenhuisjes staan. We komen langs een klein kaaswinkeltje waar de geur van de Zwitserse kaas bij het gluren door het raam al bijna in je neus prikkelt.
Verlaten in de sneeuw tegen de achtergrond van een grote berg ligt een klein kerkje. Het kerkje zou zo uit het sprookje van het meisje met de zwavelstokjes kunnen komen. Je hebt niet veel fantasie nodig om de het meisje tussen de kerkgangers te zien lopen met in haar hand de zwavelstokjes die ze probeert te verkopen.
Langzaam wandelen we weer terug en ik geniet met volle teugen van deze wandeling, van de omgeving en van de kracht die de bergen uitstralen. Ik weet zeker dat ik hier weer tot rust kan komen en dat ik hier weer nieuwe energie kan opdoen.
