Een tikkeltje gespannen parkeren we de auto bij MartiniPlaza in Groningen. Dat we wat gespannen zijn, komt doordat we vandaag op de Vakantiebeurs in Groningen staan. Nog nooit eerder stonden we op een beurs. En hoewel onze passie reizen is, is de reisbranche voor ons een onbekende wereld. Bepakt en bezakt lopen we via de ‘artiesteningang’ het beursgebouw binnen. Bij de receptie krijgen we polsbandjes, nu kan iedereen zien dat we standhouder zijn. Onze stand bestaat uit twee kale zwarte muren, een balie en twee krukken. Er is dus nog even wat werk aan de winkel. Om ons heen bouwen andere standhouders ook hun kraam op. Wij moeten ons plekje ook nog de ‘Wereldpadenlook’ geven, we rollen onze banner uit, aan de muur hangen we een aantal mooie foto’s uit ons boek, dat zelf uiteraard op de balie uitgestald wordt. We zijn zo druk bezig met inrichten, dat we niet eens in de gaten hebben dat het al bijna tien uur is, de beurs gaat open voor bezoekers. Langzaam druppelen de eerste mensen binnen en kijken nieuwsgierig naar onze stand. Het duurt dan ook niet lang voordat we met de eerste mensen aan de praat raken. Het leek aanvankelijk nog wat onwennig, maar het ijs is snel gebroken, zeker als mensen in ons boek beginnen te bladeren. We vertellen over de mensen die op de foto’s staan. Ik ben dankbaar dat we op deze manier hun verhaal mogen vertellen en hen zo een gezicht en stem mogen geven. We vertellen over het leven in Azië en mensen zijn zichtbaar geraakt door de verhalen en de foto’s.
Om de beurt besluiten Olaf en ik een rondje over de beurs te maken. Bij verschillende stands maak ik kennis met kleine reisorganisaties, ik leer gepassioneerde mensen kennen die vol overgave over hun werk vertellen. Ik ontmoet Kars en Paulien van Giggling Tours, een koppel dat met hun kinderen meer dan tien jaar in China heeft gewoond en daar een hotel heeft gerund, nu zijn ze terug in Nederland en bieden reizen op maat naar China aan. Ik praat met Monica, ze heeft een klein reisbureautje en biedt reizen naar Afrika en Azië aan. Zelf heeft ze meer dan tien jaar in Zuid-Afrika gewoond. Ik vertel de mensen over ons boek en ze zijn enthousiast. Tussen de vele stands zie ik opeens de naam ‘De essentie van het verre oosten’ staan. Met een reisorganisatie met zo’n naam, moet ik kennis maken, want als er iemand is, die net als wij, de essentie willen overbrengen, dan moet het deze organisatie wel zijn. Ik vertel over ons boek met de naam ‘De essentie van Azië’, de dame van de organisatie is meteen enthousiast. We praten over hoe mooi en betoverend het Aziatische continent is. Ze vraagt of ik ook al in Japan ben geweest, een land waar zij jaren heeft gewoond, ik moet helaas ontkennen, hoewel ik er uiteraard graag een keer heen wil.
Het is niet alleen zo dat wij rondjes over de beurs maken om met anderen een praatje te maken. Andere standhouders wandelen ook over de beurs en komen graag een kijkje in ons boek nemen. Ze vinden ons boek inspirerend en dat is precies wat ik hoop dat we met ons boek teweegbrengen: mensen inspireren en aan het denken zetten over het leven, over de wereld en over zichzelf. We hopen dat we mensen mee op reis nemen naar Azië, maar ook dat mensen de reis naar binnen mogen maken, naar hun eigen zelf.
Er komt een koppel naar ons toe. De vrouw vertelt dat ze ons verhaal gelezen heeft op de website. Het boek spreekt haar aan, omdat we in ons boek op zoek gaan naar het echte, pure leven in Azië, we gaan op zoek naar de essentie. Ze vertelt dat ze net terug zijn uit Nepal. Ze zijn in Nepal op zoek gegaan naar het echte leven, naar de persoonlijke verhalen van de mensen en het heeft hen diep geraakt. We hebben een lang gesprek over het leven in Azië, over de armoede van de mensen op financieel gebied, maar ook de manier waarop ze in het leven staan, de berusting in het leven en daarmee hun enorme rijkdom op geestelijk gebied. We vragen ons af welke rijkdom waardevoller is.
Sommige mensen willen zonder te kijken langs onze stand lopen, maar als ik hen een kaartje geef en kort vertel over ons boek, zijn ze toch geraakt. Sommigen blijven staan en kijken diep in de ogen van oude man met tulband uit Rajasthan, wiens foto groot ophangt en iedereen tot in de ziel lijkt aan te kijken. Ik zie zelfs dat er mensen zijn die stiekem een foto van hem maken. Er zijn ook mensen die vragen of we ook reizen naar Thailand aanbieden. Ik leg hen uit dat ze met ons niet fysiek op reis kunnen, maar dat we hen heel graag mee op reis naar Azië nemen in ons boek.
Onze buurvrouw komt ook even langs om kennis te maken. Zij is van Gemsbok-reizen, een organisatie die reizen naar Afrika en Zuid Amerika aanbieden. Ik zie foto’s uit Afrika ophangen, die voeren me van Azië mee naar het Afrikaanse continent en de mooie herinneringen aan de mooie en avontuurlijke reizen die we door Namibië en Botswana maakten.
Voordat we er erg in hebben, is het vijf uur en is het weekend van Reis&Co voorbij. De dagen zijn voorbij gevlogen. Ik heb genoten van deze mooie ‘reis’ en van de vele mensen die ik heb mogen ontmoeten en de verhalen die ze met mij hebben gedeeld. Ik ben dankbaar dat we met vele mensen de verhalen en beelden uit ons boek hebben mogen delen en dat het hen geraakt heeft. Er zijn vele zaadjes geplant, zowel bij andere mensen, maar ook bij onszelf. Ik hoop dat de zaadjes mogen ontkiemen en mogen groeien en bloeien, dan is onze missie geslaagd. Moe, maar voldaan breken we onze stand weer af en zetten we koers richting Loppersum, een klein dorpje in de kop van Groningen, waar we de nacht zullen doorbrengen.
