India gaat in lock down wordt op het nieuws gemeld. Dit bericht wordt gevolgd door beelden van een overvol station in Delhi. Arbeidsmigranten die koste wat kost nog naar huis toe willen, omdat ze in Delhi nu geen inkomsten, dus ook geen eten hebben. Als er een land op de wereld is waar ik me niet van kan voorstellen hoe een lock down moet uitzien dan is het India wel. Het land dat 24 uur per dag, 7 dagen in de week krioelt. En nu zal het zelfs in India stil worden.
Vanwege het advies om zoveel mogelijk binnen te blijven, zit ik vandaag de hele dag voor de televisie en zap een beetje van de ene naar de andere zender. Tijdens het zappen zie ik het laatste stukje van een natuurprogramma op NPO 2. Ik zie opnames van de Okavango Delta in Botswana. Er is niet veel nodig om in gedachten terug naar dit prachtige land te reizen. Ook in de landen in Afrika zijn momenteel maatregelen getroffen om het virus te bestrijden. Botswana is een land waar je echter erg je best moet doen om überhaupt bij iemand binnen een straal van 1,5 meter te komen. Je komt immers niet zoveel mensen tegen. Behalve dan degene met wie je samen in de auto zit. Op safari gaan, betekent een soort vrijwillige quarantaine van zo’n drie weken op één vierkante meter, de grootte van de cabine van de 4X4 wheeldrive. En als de gemoederen dan hoog oplopen, kun je niet even naar buiten om een ommetje te maken, er loopt immers nogal wat wild rond in Botswana. Maar Afrika gaat het voorlopig niet worden, net zoals India en al die andere landen, de wereld zit immers als het ware op slot.
Ik leef de afgelopen dagen een beetje tussen hoop en vrees. Van nature ben ik een echte optimist, maar af en toe zakt de moed me in de schoenen. Vanochtend hoorde ik een arts in een talkshow zeggen dat we, als we geluk hebben, op zijn vroegst over een paar maanden van het virus verlost zullen zijn. In zijn betoog vertelde hij ook dat de IC-bedden nu bijna allemaal bezet zijn. Ik word ontzettend verdrietig van dit bericht, niet zozeer omdat ik bang ben dat ik nog maanden thuis zit, maar mijn gedachten gaan vooral uit naar onze ouders en aan alle ouderen en zieken in onze samenleving. Ik hoop maar dat ze allemaal gedurende die tijd gezond blijven. Het stemt me somber en ik merk dat het als een donkere wolk boven mij blijft hangen. Tegenwoordig hoef je maar een medium aan te zetten en je krijgt ongevraagd alle meningen over het Coronavirus over je heen. Ik lees de meest wilde complottheorieën, ik lees de mening van enorme zwartkijkers, mensen die in paniek zijn en de mening van enorme optimisten. In die laatste groep zitten mensen die aankondigen dat deze crisis de grote ommezwaai voor de mensheid en de wereld zal zijn, dat de mens tot bezinning gaat komen. Ik hoop het zo, maar als er zo’n zwarte wolk boven mij hangt, heb ik daar een hard hoofd in. Ik vraag me af of de mensheid hier nu echt wat van gaat leren. Ik ben zo bang dat als straks de crisis voorbij is, mensen al weer heel snel de lessen vergeten zijn. Ik ben bang dat ze vergeten hoe dankbaar ze het zorgpersoneel, de vrachtwagenchauffeurs en de winkelbedienden nu zijn voor hun diensten. Ik ben bang dat ze vergeten hoe erg ze ernaar verlangen om hun dierbare oma of opa weer in het verzorgingshuis te kunnen gaan opzoeken en weer te mogen knuffelen. Ik ben bang dat ze vergeten zijn hoe belangrijk het is om op een goede en verantwoorde manier met onze aarde om te gaan. Ik weet niet of de drang naar geld en macht het straks niet wint van de vrede en de compassie, vooral bij onze grote wereldleiders. Ik hoop zo dat we allemaal, al is het maar een beetje, van deze dankbaarheid, compassie en verdraagzaamheid voor elkaar en de wereld mogen meenemen in de tijd die gaat komen als het virus bestreden is, maar we nog lange tijd in een economische crisis zullen zitten. De wereld zal het immers hard nodig hebben.
