Er zijn goede dagen waarin je bruist van energie en er zijn dagen dat je niet vooruit te branden bent. Wellicht voor iedereen herkenbaar, want dit is de golfbeweging van het leven. Veelal delen we onze piekmomenten, want we praten vaak liever niet over die moeilijke dagen, want dan zouden mensen wel eens kunnen denken dat je zwak en kwetsbaar bent. Ik merk dat ik de afgelopen tijd veel energie heb. Heel eerlijk gezegd heeft de rust die de Coronacrisis en de lock down met zich meebracht, mij goed gedaan. Rust was immers, achteraf gezien, precies wat ik op dat moment nodig had, na de rollercoaster van onze boekpromotie op o.a de Vakantiebeurs en de Huishoudbeurs. Olaf en ik zochten de afgelopen tijd vaak de rust van de natuur op, hierdoor merkte ik dat er ruimte in mijn hoofd kwam en ik inspiratie kreeg, mijn creativiteit ging weer stromen. Het werd een tijd van veel plannen maken en veel schrijven. De lock down is er nu inmiddels negen weken en langzaam worden wat maatregelen teruggedraaid. Mijn inspiratie en creativiteit stroomt nog steeds en ik heb al heel veel geschreven en plannen gemaakt. Echter de laatste dagen knaagt er ook iets. In de media hoor ik berichten over het nieuwe normaal en dat we moeten leren leven in de 1,5 meter-maatschappij. Echter deze situatie is toch niet normaal en we kunnen dit toch nooit als normaal gaan zien? Ik ben altijd iemand die veel nadenkt over wat er in de wereld gebeurt. Een psychiater zei ooit dat je je in elke situatie het volgende kunt afvragen: “Wie doet wat met wie met welk doel?” Een zeer interessante vraag, zeker nu in deze tijd. Vragen over alle maatregelen die genomen zijn, wie hier belang of winst uit zou kunnen halen, wat er met onze economie gaat gebeuren, in hoeverre onze maatschappij zal veranderen, wat dit voor een effect op de mens en de wereld zal hebben; ze spoken allemaal door mijn hoofd. En ik weet het niet. Ik word heen en weer geslingerd tussen de berichtgevingen van allerlei experts en voorlichters van onze regering aan de ene kant en de meest wilde complottheorieën andere kant. Ik probeer maar vanuit mijn gezonde verstand ergens een balans tussen al deze berichten te vinden.
Sinds een paar dagen voel ik dat ik minder energie heb en dat het minder bruist. Als ik naar mijn gevoel toe ga, merk ik dat ik last heb van dat er geen perspectief is. Ik merk dat ik vooral onrustig wordt van alle berichtgevingen, want ik ben best bereid om een deel van mijn vrijheid in te leveren voor mezelf en de gezondheid van de medemens. Maar ik merk dat ik moeite heb met ondoordachte maatregelen die volgens mij veel te ver doorslaan Ik weet niet of ik bereid ben om daar een deel van mijn vrijheid voor op te geven. Enkele voorbeelden: ik begrijp niet waarom je de parkeerplaats van een natuurgebied afzet, terwijl er in dat gebied zo weinig mensen zijn dat er geen enkele kans op besmetting is. Ik denk namelijk dat het heel erg gezond is om, met gepaste afstand tot elkaar, de natuur in te gaan en frisse lucht in te ademen. Ik begrijp ook niet zo goed waarom drie vriendinnen een boete krijgen, terwijl ze op 1,5 meter afstand van elkaar in het park zitten. En vervolgens blijkt dat niemand, zelfs de handhavers, niet weten hoe ze de regels nu precies moeten interpreteren. Ik begrijp niet zo goed waarom veel van mijn collega-psychologen cliënten enkel nog therapie via beeldbellen aanbieden, terwijl we geen contactberoep hebben. Wat ik daarbij nog een groter gemis vind is dat mensen met psychische klachten net nu vaak behoefte hebben aan de therapiesessies. Ik begrijp niet dat er collega-psychologen zijn die in talkshows op televisie gaan verkondigen dat therapie via beeldbellen net zo effectief kan zijn als therapie in de kamer. Ik ben het daar totaal niet mee eens. Er is geen wetenschappelijk onderzoek, enkel gezond verstand nodig, om te weten dat wij mensen, als sociale wezens, behoefte hebben aan contact, dat is geen luxe, maar een absolute noodzaak. Een ander nieuwsfeit zag ik net op televisie: tijdens een concert van een koor waren veel koorleden besmet geraakt met Corona. Nu gaat men onderzoek doen naar het verband tussen zingen en Corona. Natuurlijk begrijp ik die link wel: je staat dicht bij elkaar, haalt diep adem en door te zingen verspreid je wellicht speeksel, dus mogelijk ook Corona. Er worden dan opties geopperd als: niet meer zingen tot er een vaccin is of zingen met 1,5 meter afstand. Dat zingen ontzettend goed is voor zowel je lichamelijke als psychische gezondheid wordt helemaal van tafel geveegd. In dit nieuwe normaal met al deze maatregelen moet ik ook eerlijk bekennen dat ik het reizen, zelfs het vooruitzicht op een mooie reis, ontzettend mis. Op deze gedachte volgt meteen de gedachte dat ik me niet zo aan moet stellen. Ik vergelijk onze situatie altijd met de situatie waar mensen in andere delen van de wereld mee hebben te dealen. Bij gedachten aan de armoede die we in veel landen die we bezochten hebben gezien en hoe moeilijk de situatie nu in deze Coronatijd voor hen moet zijn, voel ik me meteen een verwende westerling en voel ik het schaamrood naar mijn kaken stijgen. Het beetje vrijheid dat wij voor de volksgezondheid moeten opgeven, is natuurlijk niets vergeleken met het offer dat vele andere mensen moeten brengen. Deze gedachtegang is een erfenis van de vele reizen naar ontwikkelingslanden en de vele verhalen die we daar hebben gehoord. Ik ben dan altijd geneigd om mijn zorgen meteen van tafel te vegen. Echter de vraag is of dat zo reëel is. Ik heb besloten om de emoties die ik voel serieus te nemen, te onderzoeken en te accepteren.
Om tenslotte een lang verhaal kort te maken: ik vind dat er maatregelen moeten zijn, maar dat men nu op veel punten veel te ver doorschiet, waarbij de positieve effecten vaak volledig uit het oog worden verloren, daarbij mis ik bepaalde vrijheden die ik in het ‘oude’ leven had. Meestal kan ik hier goed mee omgaan: ik doe mijn ding, ik ga de natuur in of verlies mezelf in een mooi verhaal tijdens het schrijven. Er zijn echter ook dagen dat het mij bij de kladden grijpt en niet meer loslaat. Op die dagen mis ik het oude normaal, nee eigenlijk mis ik het nieuwe normaal, maar daar bedoel ik niet de 1,5 meter-maatschappij mee. Ik mis een nieuw normaal waarin we weer ongestoord bij elkaar op bezoek mogen, waarin we elkaar zoveel mogen knuffelen als we maar willen, waarin we weer op reis kunnen, maar bovenal waarin we op een respectvolle manier met de wereld, de natuur en alle levende wezens omgaan. In de tussentijd hoop ik dat iedereen zijn of haar gezonde verstand blijft gebruiken en geen dingen als normaal gaat zien die niet normaal zijn.
