Langzaam komt 2020 tot een eind. Het nieuwe jaar staat al te trappelen voor de deur. Aan het eind van het jaar vind ik het altijd fijn om terug te kijken op het oude jaar. Het jaar begon voor ons bruisend: de promotie van ons boek! Eerst gingen we in januari naar Reis&Co in Groningen, meteen gevolgd door de Vakantiebeurs in Utrecht en in februari naar de Huishoudbeurs in Amsterdam. Het waren allemaal avonturen, kleine reisjes, op zich. Ik heb genoten van de beurzen, hoewel ik er ook moeilijke momenten had. Het waren voor mij waardevolle leermomenten. En na de Huishoudbeurs was het gedaan…. Corona brak ook in Nederland uit en half maart ging het land in een soort lock down. De hele wereld was in de greep van het Coronavirus. Er ontstond een situatie die de meeste mensen in Nederland nog nooit hadden meegemaakt: scholen, winkels, horeca, theaters, musea… alles ging dicht. Olaf en ik gingen heel veel naar buiten, de natuur in: plekken waar we niemand tegenkwamen en waar we uren genoten van de rust en de stilte. We voerden eindeloze gesprekken over de situatie, over onze dromen en over het leven zelf.
Corona maakte ook hetgeen ik het allerliefste doe dit jaar onmogelijk: reizen. Alle grenzen gingen dicht. Zeker de landen buiten Europa gingen op slot. Een verre reis zat er dus niet in. Ondanks dat we dit jaar niet op reis konden en nog veel meer niet konden of mochten, kijk ik toch terug op een fijn jaar. In plaats van het avontuur op te zoeken in verre oorden, zochten we het avontuur dichterbij huis op, in de natuur. Ik vond berusting in het feit dat we dit jaar niet op reis konden gaan. Ik vond berusting in de situatie. Dit was een belangrijk leermoment voor me: ervaren dat ik flexibel kan inspelen op een onverwachte situatie. Een wijze les die vele mensen die ik tijdens onze reizen mocht ontmoeten me hadden geleerd: als je niets aan de situatie kunt veranderen, probeer er dan het beste van te maken. Ik heb afgelopen jaar vaak teruggedacht aan de nomaden in Tibet, die al 60 jaar een vorm van berusting proberen te vinden in hun situatie onder Chinees bewind. Ik dacht vaak terug aan de Bosjesmannen in Namibië die na de kolonisatie niet meer het leven van hun voorouders konden leven en een nieuwe weg hebben moeten vinden in een modern Afrika. Hun wijze raad was om goed voor je familie te zorgen, want familie is het allerbelangrijkste. Ik denk aan de vele mensen die we ontmoetten, die moesten leven van minimale inkomsten en er elke dag opnieuw weer wat van probeerden te maken. Al deze mensen zijn voor mij een groot voorbeeld. Ik sluit dan ook het jaar af met een groot gevoel van dankbaarheid. Dankbaar voor de lessen die ik heb mogen leren. Dankbaar voor mijn dierbaren. En dankbaar voor de vele plannen die tijdens dit jaar zijn geboren. Langzaam beginnen we al af te tellen. Voorzichtig kijk ik al eens over de grens naar 2021. Wat zal het nieuwe jaar voor ons in petto hebben. Met de wijze lessen die ik in 2020 heb geleerd, treed ik vol vertrouwen 2021 tegemoet.
Olaf en ik wensen iedereen een prachtig mooi 2021 toe!!!
