Zuchtend kijkt mijn supervisant me aan. ‘Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld, dit is niet waarom ik hulpverlener ben geworden, ik wil gewoon mensen helpen.’ Ik knik, ik weet precies waar ze het over heeft. Hoe vaak heb ik niet precies diezelfde gedachten gehad. De hoge administratiedruk en de vele bureaucratie vreten energie en zuigen je helemaal leeg.
Niemand wordt hulpverlener vanwege de administratie. En helaas raken heel veel jonge, bevlogen hulpverleners de passie voor het vak kwijt door de hoge administratiedruk. Ik moet eerlijk bekennen dat ik daar zelf ook last van heb gehad, zeker toen ik nog in loondienst werkte. Hele vergaderingen werden besteed aan welk formulier op welke manier ingevuld moest worden, waar de handtekening van de cliënt precies moest komen en hoe het gerapporteerd moest worden in het elektronisch patiëntendossier. De software die gebruikt werd, gaf een foutmelding als iets niet was ingevuld of toegevoegd. En die foutmeldingen moesten weggewerkt worden. De to-dolijst moest afgewerkt zijn. Alles moest op de juiste plaats in het dossier staan. Moedeloos werd ik ervan. En werkelijk niemand die zich afvroeg: hoe helpt dit de cliënt. Het meest absurde is dat we de cliënt en zijn of haar vraag in de hulpverlening volledig zijn kwijtgeraakt. Daar lijkt niemand mee bezig te zijn. Ik heb een keer in een vergadering gevraagd, nadat het me weer eens duizelde van alle administratieve handelingen, of ik ook nog iets moest met de persoon in mijn kamer of dat die bijzaak was. Mijn teamleider keek me verward en geïrriteerd aan, dat ik dat durfde te vragen.
Ik weet zeker dat elke hulpverlener het anders wil, elke hulpverlener wil minder administratie en meer tijd met de cliënten, want mensen helpen is in de kern waarom je voor het vak hebt gekozen. Ik weet ook dat heel veel hulpverleners hun mond houden, omdat er tijdens overleggen met het vingertje gezwaaid wordt. De hulpverlener is bang om te falen en op de vingers getikt te worden.
Toch ben ik ervan overtuigd dat het de taak van ons als hulpverleners is om hier verandering in te brengen. ‘True changes happens within, not without’ een quote van Eckhart Tolle. De verandering dient van binnenuit te komen. Het is de taak van ons als hulpverleners om niet langer te zwijgen, maar om ons uit te spreken over wat er nu echt belangrijk is in de hulpverlening. Hulpverlening gaat om mensen niet om administratie. En dat er zaken geadministreerd dienen te worden, dat we als hulpverleners een dossier bijhouden, dit lijkt me niet meer dan logisch. Dat is het punt ook niet. Het gaat over de hoeveelheid, het nut van sommige taken en de verhouding tussen het geven van behandeling en het administreren.
Hoe kun jij nu als hulpverlener je werkplezier terugvinden en hoe komt er meer balans tussen de druk die je ervaart van de administratie en het geven van behandelingen, hetgeen waarom je hulpverlener bent geworden?
