Al terugkijkend op 2022 gaan mijn gedachten automatisch terug naar Namibië. Ik voel weer de Afrikaanse zon op mijn huid branden en ik adem de geur van de bush in. Wat een bijzonder avontuur was dat.
In mei reisden we naar Namibië met een heel speciaal doel: we gingen een aantal projecten bezoeken voor Wereldpaden Foundation en we gingen verhalen verzamelen over de zin van het leven; wat beweegt mensen, waar worden ze gelukkig van, hoe gaan ze met problemen om en hoe zien zij de verbinding met de natuur en met onze aarde. Mijn overtuiging is dat ieder mens een inspirerend verhaal te vertellen heeft, verhalen over het leven is wat ons mensen verbindt. We kunnen zoveel van elkaar leren.
De Afrikaanse Bush
We bezochten eerst Hein Vosloo. Hein woont aan de rand van Etosha NP. De Afrikaanse bush is hem niet onbekend, hij heeft er heel wat tijd in doorgebracht. Hij heeft zelfs zijn eigen televisieprogramma over survivallen in de bush gemaakt en hij schreef er een boek over. Hein was een zeer joviale man die uren kon vertellen over de avonturen die hij had beleefd in de bush. We hingen dan ook aan zijn lippen.
Vervolgens reisden we door naar Cheetah Conservation Fund, een opvang voor cheetahweesjes, die vaak weerloos in de bush gevonden worden, omdat hun moeder gedood wordt door boeren die bang zijn dat de cheetah hun vee doodt. De verdrietige realiteit is dat deze jonge dieren vaak niet meer terug kunnen keren in het wild, omdat ze te klein waren om van hun moeder te leren om te jagen en ze kunnen het niet van de mens leren. Gelukkig regelt CCF opvang voor deze dieren. Een geluk bij een ongeluk, want heel eerlijk, deze prachtige dieren horen natuurlijk in het wild te leven.
We reden verder noordelijk, naar Bushmenland. Daar ontmoetten we Andries, hij is van stichting Degnos. We bezochten samen met hem en Frans een aantal Bushmen dorpjes. Frans en Andries vertelden ons over de schrijnende situatie waarin de Bushmen zich bevinden, een spagaat tussen een prehistorische leefstijl van jagen en verzamelen, en de moderne tijd, 10.000 jaar die voor de Bushmen bijna niet te overbruggen zijn. We bezochten ook een traditioneel Bushmen dorp en gingen twee dagen met de Bushmen op jacht. Een bijzondere ervaring, waar ik, als vegetariër, met gemengde gevoelens instapte. Echter door deze ervaring heb ik ontzettend veel respect voor het doorzettingsvermogen en het geduld van deze mensen gekregen. De Bushmen bezitten een enorme kennis over de natuur, jammergenoeg gaat deze kennis steeds meer verlopen, echt zonde. Wereldpaden Foundation gaat in 2023 nauw samenwerken met Degnos in een bijzonder project, maar daarover later meer.
Terugblik op Etosha
Etosha NP stond op het programma, het grootste national park van Namibië, met een oppervlakte van de helft van Nederland. Het was tijd om op ‘jacht’ te gaan naar de Big Five en natuurlijk alle andere dieren die in de bush leven. In Etosha hadden we de eer om op audiëntie te gaan bij de King. Dat wil zeggen dat we een troep leeuwen een aantal dagen hebben mogen volgen en dat ze ons zo een inkijkje in hun leven, dat vooral uit slapen bestaat, hebben gegeven. Ik kan je zeggen dat de rillingen over je lijf lopen als de koningin je recht in de ogen kijkt of vlak langs je auto loopt.
Na Etosha was het tijd om een andere traditionele stam in Namibië te bezoeken: de Himba, een nomadenstam die leeft in het noordwesten van Namibië. Een Himbadame vertelde ons dat het allerbelangrijkste in haar leven tien geiten zijn, want geiten geven haar alles. Als kind heeft ze nooit de keuze gekregen wat ze wilde worden. Ze werd als Himba geboren en het was vanaf haar geboorte duidelijk dat ze geitenhoeder zou worden, want de Himba leven van het vee, met name van de geiten.
Ze heeft hierin haar geluk gevonden, ondanks dat ze hier nooit zelf bewust voor gekozen heeft. Een wijze les, want dit staat in schril contrast met hoe wij het hier in Nederland zijn gewend, waar we alle keus hebben, maar daardoor net meer stress lijken te ervaren. Tegenwoordig worstelen de Himba jongeren wel met een moeilijke keuze: gaan ze naar school of niet? Naar school gaan betekent de Himbatradities, dus je roots voor een groot deel vaarwel zeggen. Een moeilijke keuze. Zo zie je dat traditionele stammen zoals de Himba en de Bushmen door de moderne tijd vaak voor onmogelijke situaties komen te staan.
The elephantman in Namibië
In Damaraland ontmoetten we Joe Haasbroek, the elephantman. Joe is de oprichter van EHRA, Elephant and Human Relationship Aid, een stichting die zich inzet voor een goede relatie tussen de woestijnolifant en de lokale bevolking. Dit gebeurt op een zeer praktische manier. De olifanten zijn in de woestijn altijd op zoek naar water en maken daardoor de waterputten van de boeren kapot. Waardoor de boeren op hun zachtst gezegd niet blij zijn met de olifanten. EHRA bouwt een muur om de putten van de boeren, zodat de olifanten deze niet kapot kunnen maken en legt drinkplaatsen voor de olifanten aan.
We reden met Joe dwars door de woestijn op zoek naar de olifanten. Ik had tijdens die dagen een hele bijzondere ervaring. We stonden met de auto bij de kudde. De olifanten kwamen een voor een aan ons voorbij. Plots kwam er een vrouwtje recht op mijn af, bleef voor mijn raam staan, dat open was, besnuffelde mij met haar slurf, keek me recht aan en liep vervolgens weer door, mij diep onder de indruk achterlatend. Deze ontmoeting zal ik niet snel meer vergeten. Joe vertelde ons ook het verhaal over Voortrekker, de oude bul, die als een soort vader over de kuddes waakte. Helaas is Voortrekker, met toestemming van de autoriteiten, doodgeschoten door een trophyhunter. Verschrikkelijk!! Maar het maakte wel duidelijk dat corruptie nog altijd een hele grote rol speelt als het gaat om wildlife protection. Het indrukwekkende verhaal van Joe en van Voortrekker wordt gedeeld op onze website.
Via Swakopmund, plaatsje aan de Atlantische Oceaan, waar we een paar dagen hadden om uit te rusten, reisden we weer terug naar Nederland. Deze ervaringen hebben mij en mijn kijk op de wereld veranderd. De ervaringen en de verhalen maken dat ik nooit meer zomaar de ogen kan sluiten voor wat er speelt. Dat is niet erg… want alleen met geopende ogen kunnen we daadwerkelijk iets veranderen in de wereld.
Wil je meer lezen over mijn avonturen in Namibië? Lees dan deze (10 geiten en De reis van Wereldpaden Foundation) eerdere blogs.
